Dag 1: Amsterdam – Addis Ababa
25 December 2015 | Ethiopië, Addis Abeba
Wat een spannende voorbereidingen. Tot een paar dagen terug liggen onze paspoorten op de Ethiopische ambassade in Brussel. Geloof het niet, maar de visumstickers zijn op. Het visumbureau onderneemt geen actie. Ze geven aan dat er genoeg tijd is. We vliegen de dag na kerst en hebben nog 3 dagen tot de kerst. Wij komen erachter dat de ambassade de dag voor kerst ook gesloten is, in België een feestdag. We nemen contact op met mijn zwager. Hij heeft zijn contacten in de reiswereld. Hij komt erachter dat het visumbureau daar helemaal niet van op de hoogte is. We vertrouwen het niet en halen ons paspoort terug, we gaan aan de grens een visum regelen, maar dan hebben we in ieder geval onze paspoorten... Dan vallen we van onze stoel op het moment dat wij onze paspoorten terug krijgen. Raar maar waar; in onze paspoort zit een visumsticker. Er zijn tientallen paspoorten teruggehaald en in twee zit er een visum. Zou het dan toch helpen om actie te ondernemen en elke dag te bellen? Maar dan zijn we er nog niet, de krantenberichten. Het zou in Ethiopië 2 jaar niet geregend hebben en de ergste droogte en honger sinds jaren zou er heersen. We twijfelen of dan wel als toerist naar Ethiopië moeten gaan. Volgens het reisbureau is dat onzin. Het zou er groener zijn dan ooit….. We vertrouwen er maar op, We gaan op reis! We stappen eindelijk in het vliegtuig!
Ik heb er zin in, wij hebben er zin in.
Na een uur komt er eindelijk beweging in het vliegtuig. Alleen stijgen we niet op maar worden op een parkeerplaats gezet. We hebben lol. We bedenken een thema voor de vakantie. Dat is ‘op’. We hebben een vooruitziende blik, zoals later blijkt. Alles lijkt op te zijn. Het is druk in Istanbul en we kunnen niet opstijgen. Na 1,5 uur worden we toch wel een beetje zenuwachtig. We hebben maar 1,5 uur overstap tijd. Gelukkig haalt hij tijdens de vlucht tijd in. Maar bij Istanbul cirkelen we ruim een half uur rond. Het is op het vliegveld nog steeds druk.
Eindelijk landen we en we taxiën naar onze plaats. Dan snel met de bus.
Uit de bus rennen wij naar de gate. Volgens Monique zou het vliegveld niet zo groot zijn, ik heb andere ervaring. Door menigten, over zwabbers, roepen om ruimte rennen wij naar gate 502. De gate nummering begon bij 205. Hijgend komen we bij de gate, 10 minuten voor vertrek. Helaas gate gesloten. Wij vragen en we worden gestuurd naar 205. Wij weer terug rennen door diezelfde menigte. Daar aangekomen bleek de vlucht naar Parijs te gaan. Leuke stad, maar meer voor een andere keer. Na een hoop gangetjes en balies komen we bij de juiste aan, de transferbalie. Daar staat een rij. Als we eindelijk aan de beurt zijn kunnen we alleen een dag later vliegen. Dat willen we niet want dan missen we 2 reisdagen. We vragen door en horen 2 anderen het hebben over alternatieven. We sluiten ons aan en we worden een nieuwe groep. 4 volwassenen en een slapend kind. We worden via Beiroet gestuurd een vlucht van 1,5 uur en daarna door naar Ethiopië. We kijken elkaar aan. Willen we dit..... We besluiten om het toch te doen. Na 1,5 uur wachten krijgen wij onze boardingpas tot Beiroet. We vragen nog om een boardingpas van Beiroet naar Ethiopië, maar dat was niet nodig. Daar konden we dat makkelijk regelen.
We stappen in het vliegtuig naar Beiroet. Beide toch wel alert. Als we goed en wel zitten wordt er een man in een rolstoel binnen gedragen. Daarachter staat een nogal guur uitziende man. Ik denk dat hij bij die man hoort. Hij loopt daarna meteen door naar het toilet en daarna helemaal naar voren. Vervolgens verdwijnt de man uit de rolstoel onder een dekentje en begint bij zijn buik te rommelen. Ik zit niet lekker meer. En later hoor ik dat Monique naar het toilet had willen gaan om te controleren of er niets lag. We stijgen op. We kunnen geen kant op. Gelukkig landen we veilig op Beiroet, gelukkig was het maar een korte vlucht, maar spannend was het wel.
In Beiroet aangekomen hebben we moeite om onze boardingpas te krijgen. We komen aan bij een balie met honderden mannen. Een enkele vrouw (totaal gesluierd) staat aan de kant. Gewapende mannen staan overal. We horen dat we moeten wachten. Zonder precies te weten wat er gaat gebeuren is dat ons enige keus. Na een uur wachten worden onze paspoorten gevraagd. Buiten de douane kunnen wij ingecheckt worden, daar zijn onze paspoorten nodig. Wij mogen niet mee. We hebben weer een dilemma: ons paspoort zo maar afgeven? ?? Zo maar in Beiroet??? We hebben weer geen keus. We nemen voor wat het waard is een foto van de ID van de dame. We voelen ons machteloos en dit is het enige wat we kunnen doen. We geven onze paspoorten af en worden naar de gate gebracht. Daar wachten we weer. We zijn dan ook ontzettend opgelucht dat we dezelfde vrouw weer zien. Op een gegeven moment komt er een stapeltje met paspoorten. Die van ons zit erbij, met een boarding pass! We kunnen boarden.
Dit keer is het geluk aan mijn kant, ik heb een upgrade gekregen en kon heerlijk aan de champagne. Ondertussen zat Monique opgevouwen in de economie tussen allemaal vrouwen die hun inkopen luidkeels met elkaar aan het bespreken en bekijken waren. Ik wilde haar daar graag van verlossen dus heb ik alle stewardessen aangeschoten of Monique naast me mag komen zitten. Helaas dat mocht niet. Ondertussen hebben we weer vertraging omdat niet al onze tassen aanwezig zijn. Ze willen die vanwege terreur dreiging liever niet achter laten. Dan is het geluk aan onze zijde. Het vliegtuig is overboekt. Omdat ik zowat elke stewardess heb aangesproken kijken ze meteen naar mij. Ik spring op en verlos Monique uit haar benarde positie. Monique komt toch naast me zitten. Gezellig! Niet snel daarna zitten we samen aan een glaasje champagne.
Als we na een heerlijke maaltijd eindelijk slapen wordt er omgeroepen dat er medische assistentie nodig is. Niemand reageert. Ik vraag of ik kan helpen, ik weet immers wel iets. Ik wordt meegenomen naar een situatie met allemaal mensen in paniek (inclusief stewardessen ). Ze staan op het punt om zuurstof toe te dien aan een prematuur baby. Ik pak de baby op. Iedereen is zo overstuur dat de baby ook overstuur is. Ik hoor dat de baby net een maand in het ziekenhuis is geweest en nu naar huis mag met astma. De baby is heel erg benauwd en iedereen is bang dat hij stikt. Ik ben meteen blij met mijn kennis, maar merk dat mijn kennis ook meteen tekort schiet. Mag zo'n hummeltje wel zuurstof??? Ik besluit te onderzoeken en merk dat er slijm in de longen zit. Met tapponages en de baby recht op te houden wordt de baby gelukkig rustig. Ik besluit om de baby bij me te houden. Het is zo moe dat hij in slaap valt. De moeder is in paniek, bang dat het kind dood is. Ik denk het ook een paar keer. Bijna schut de moeder de baby door elkaar. Ik weet dat gelukkig te voorkomen en iedereen rustig te houden. Gelukkig landen we snel, ik weet nog net het hoofdje op te vangen bij de harde landing. Gelukkig staat er een medisch team te wachten. Wij weer op pad.
EINDELIJK IN ETHIOPIË! !!!!!
Ik heb er zin in, wij hebben er zin in.
Na een uur komt er eindelijk beweging in het vliegtuig. Alleen stijgen we niet op maar worden op een parkeerplaats gezet. We hebben lol. We bedenken een thema voor de vakantie. Dat is ‘op’. We hebben een vooruitziende blik, zoals later blijkt. Alles lijkt op te zijn. Het is druk in Istanbul en we kunnen niet opstijgen. Na 1,5 uur worden we toch wel een beetje zenuwachtig. We hebben maar 1,5 uur overstap tijd. Gelukkig haalt hij tijdens de vlucht tijd in. Maar bij Istanbul cirkelen we ruim een half uur rond. Het is op het vliegveld nog steeds druk.
Eindelijk landen we en we taxiën naar onze plaats. Dan snel met de bus.
Uit de bus rennen wij naar de gate. Volgens Monique zou het vliegveld niet zo groot zijn, ik heb andere ervaring. Door menigten, over zwabbers, roepen om ruimte rennen wij naar gate 502. De gate nummering begon bij 205. Hijgend komen we bij de gate, 10 minuten voor vertrek. Helaas gate gesloten. Wij vragen en we worden gestuurd naar 205. Wij weer terug rennen door diezelfde menigte. Daar aangekomen bleek de vlucht naar Parijs te gaan. Leuke stad, maar meer voor een andere keer. Na een hoop gangetjes en balies komen we bij de juiste aan, de transferbalie. Daar staat een rij. Als we eindelijk aan de beurt zijn kunnen we alleen een dag later vliegen. Dat willen we niet want dan missen we 2 reisdagen. We vragen door en horen 2 anderen het hebben over alternatieven. We sluiten ons aan en we worden een nieuwe groep. 4 volwassenen en een slapend kind. We worden via Beiroet gestuurd een vlucht van 1,5 uur en daarna door naar Ethiopië. We kijken elkaar aan. Willen we dit..... We besluiten om het toch te doen. Na 1,5 uur wachten krijgen wij onze boardingpas tot Beiroet. We vragen nog om een boardingpas van Beiroet naar Ethiopië, maar dat was niet nodig. Daar konden we dat makkelijk regelen.
We stappen in het vliegtuig naar Beiroet. Beide toch wel alert. Als we goed en wel zitten wordt er een man in een rolstoel binnen gedragen. Daarachter staat een nogal guur uitziende man. Ik denk dat hij bij die man hoort. Hij loopt daarna meteen door naar het toilet en daarna helemaal naar voren. Vervolgens verdwijnt de man uit de rolstoel onder een dekentje en begint bij zijn buik te rommelen. Ik zit niet lekker meer. En later hoor ik dat Monique naar het toilet had willen gaan om te controleren of er niets lag. We stijgen op. We kunnen geen kant op. Gelukkig landen we veilig op Beiroet, gelukkig was het maar een korte vlucht, maar spannend was het wel.
In Beiroet aangekomen hebben we moeite om onze boardingpas te krijgen. We komen aan bij een balie met honderden mannen. Een enkele vrouw (totaal gesluierd) staat aan de kant. Gewapende mannen staan overal. We horen dat we moeten wachten. Zonder precies te weten wat er gaat gebeuren is dat ons enige keus. Na een uur wachten worden onze paspoorten gevraagd. Buiten de douane kunnen wij ingecheckt worden, daar zijn onze paspoorten nodig. Wij mogen niet mee. We hebben weer een dilemma: ons paspoort zo maar afgeven? ?? Zo maar in Beiroet??? We hebben weer geen keus. We nemen voor wat het waard is een foto van de ID van de dame. We voelen ons machteloos en dit is het enige wat we kunnen doen. We geven onze paspoorten af en worden naar de gate gebracht. Daar wachten we weer. We zijn dan ook ontzettend opgelucht dat we dezelfde vrouw weer zien. Op een gegeven moment komt er een stapeltje met paspoorten. Die van ons zit erbij, met een boarding pass! We kunnen boarden.
Dit keer is het geluk aan mijn kant, ik heb een upgrade gekregen en kon heerlijk aan de champagne. Ondertussen zat Monique opgevouwen in de economie tussen allemaal vrouwen die hun inkopen luidkeels met elkaar aan het bespreken en bekijken waren. Ik wilde haar daar graag van verlossen dus heb ik alle stewardessen aangeschoten of Monique naast me mag komen zitten. Helaas dat mocht niet. Ondertussen hebben we weer vertraging omdat niet al onze tassen aanwezig zijn. Ze willen die vanwege terreur dreiging liever niet achter laten. Dan is het geluk aan onze zijde. Het vliegtuig is overboekt. Omdat ik zowat elke stewardess heb aangesproken kijken ze meteen naar mij. Ik spring op en verlos Monique uit haar benarde positie. Monique komt toch naast me zitten. Gezellig! Niet snel daarna zitten we samen aan een glaasje champagne.
Als we na een heerlijke maaltijd eindelijk slapen wordt er omgeroepen dat er medische assistentie nodig is. Niemand reageert. Ik vraag of ik kan helpen, ik weet immers wel iets. Ik wordt meegenomen naar een situatie met allemaal mensen in paniek (inclusief stewardessen ). Ze staan op het punt om zuurstof toe te dien aan een prematuur baby. Ik pak de baby op. Iedereen is zo overstuur dat de baby ook overstuur is. Ik hoor dat de baby net een maand in het ziekenhuis is geweest en nu naar huis mag met astma. De baby is heel erg benauwd en iedereen is bang dat hij stikt. Ik ben meteen blij met mijn kennis, maar merk dat mijn kennis ook meteen tekort schiet. Mag zo'n hummeltje wel zuurstof??? Ik besluit te onderzoeken en merk dat er slijm in de longen zit. Met tapponages en de baby recht op te houden wordt de baby gelukkig rustig. Ik besluit om de baby bij me te houden. Het is zo moe dat hij in slaap valt. De moeder is in paniek, bang dat het kind dood is. Ik denk het ook een paar keer. Bijna schut de moeder de baby door elkaar. Ik weet dat gelukkig te voorkomen en iedereen rustig te houden. Gelukkig landen we snel, ik weet nog net het hoofdje op te vangen bij de harde landing. Gelukkig staat er een medisch team te wachten. Wij weer op pad.
EINDELIJK IN ETHIOPIË! !!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley